به هر زمین که خبر گیری از سواد عدم

فتاده نامهٔ ما سر به مهر نقش قدم

ز اهل دل به جز آثار انس هیچ مخواه

رمیده گیر رمیدن ز آهوان حرم

به خوان عهد و وفا خلق خاک می لیسند

نماند نام نمک بسکه شد غذای قسم

علم به عرصهٔ پستی شکست شهرت جاه

دمید سلسلهٔ موی چینی از پرچم

سخن اگر گهر است انفعال گویایی ست

خموش باش که آب گهر نگردد کم

خیال خلد تو زاهد طویله آرایی ست

خری رهاکن اگر بایدت شدن آدم

بسا گزند که تریاق در بغل دارد

زبان سنگ تری خشکیش بود مرهم

مزاج خودشکن آزار کس نمی خواهد

کم است ریزش خون تیغ را ز ریزش دم

غبار حاجت ما طرف دامنی نگرفت

یقین شد اینکه بلند است آستان کرم

خجالت است خرابات فرصت هستی

قدح زنید حریفان همین به جبههٔ نم

به خط جادهٔ پرگار رفته ایم همه

چو سبحه پیش و پس اینجا گذشته است ز هم

به یاد وصل که لبریز حسرتی بیدل

که از نم مژه ات ناله می چکد چو قلم